ஆசைமுகம் | சிறுகதை | பெருமாள் முருகன்

சரஸ்வதி எதையும் கவனித்ததாகக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. காதுகளில் துண்டு துண்டாக விழுந்தவற்றை வைத்து ஊகம் செய்தாள். ஏதோ ஒரு வாரப் பத்திரிகையில் அர்விந்த் சுவாமியைப் பற்றிய செய்தி, பேட்டி அல்லது எதுவோ வந்திருக்கிறது. அதில் ஒரு வரி படிப்பதும் சரஸ்வதியை ஒரு பார்வை பார்ப்பதும், பின் தங்களுக்குள் முணுமுணுத்துக்கொண்டு சிறு சத்தத்தோடு சிரிப்பதுமாக இருந்தனர் சக ஆசிரியைகள் இருவரும்.

அவளைப் பற்றிய ரகசியங்கள், அனைவருக்கும் தெரிந்தவையாக இருந்தன. அவை எந்த வழியாக அவர்களை வந்து சேர்ந்தன எனத்  தெரியவில்லை. பிறரைப் பற்றி அறிய ஆயிரம் வழிகள். இங்கிருந்து ஆசிரியர் சங்கக் கூட்டத்துக்கு, பயிற்சி வகுப்புகளுக்குச் செல்லும்போது அங்கே வந்திருக்கும் யாராவது ஒருவர், ‘சரஸ்வதி, என் ஃப்ரெண்ட்தான்’ என ஆரம்பித்திருப்பார்கள். அப்புறம் ஏளனச் சிரிப்போடு அர்விந்த் சுவாமியைப் பற்றிய பேச்சு நடந்திருக்கும். இருவரும் இந்த விஷயத்தைப் பேசுவதிலேயே நெருக்கம் கூடி நண்பர்கள் ஆகியிருப்பார்கள். எனினும் ஒருவரும் அவளிடம் இதுவரை நேரடியாகக் கேட்டது இல்லை. திருமணத்தைப் பற்றி மட்டும் அக்கறையாக விசாரிப்பது உண்டு. அந்த விசாரணைகளை மெல்லிய புன்னகையோடு கடந்துவிடுவாள்.

சிலசமயம் தொலைக்காட்சியில் அர்விந்த் சுவாமி நடித்த படம் போடும் செய்தியையும் இப்படித்தான் பேசுவார்கள். முதல் மேஜையில் இருந்து கடைசி மேஜைக்குக் குரல் எழும்பும்… ‘இன்னைக்கு அர்விந்த் சுவாமியும் ஸ்ரீதேவியும் நடிச்ச படம். லீவு போட்டுட்டுப் பாக்கலாம்னு நினைச்சேன். லீவே இல்ல…’ – மாணவர்களுக்கு வகுப்பு எடுக்கும்போது இவர்களுக்கு குரல் இவ்வளவு சத்தமாக எழுவது இல்லையே என எரிச்சல் வரும் சரஸ்வதிக்கு. இருந்தும், கட்டுப்படுத்திக்கொள்வாள். அன்றைக்கு முழுக்க அந்தப் படம் பற்றியே இடைவேளை கிடைக்கும்போதெல்லாம் பேசுவார்கள். ‘இந்த ஸ்ரீதேவி அவளைவிடச் சின்னப் பையன்கூட ஜோடி போட்டுக்கிட்டு நடிச்சிருக்கிறா பாரேன். என்ன தெகிரியம்?’ என்பார் ஒருவர். ‘ஆமா எல்லாம் தனக்கு ஏத்த ஜோடியைத்தான் பாக்கிறாங்களா?’ என ஜாடை பேசுவார் இன்னொருவர். சிலசமயம் ”தளபதி’ போட்டான், நீங்க பாத்தீங்களா டீச்சர்?’ என அவளிடமே கேட்டதும் உண்டு. உதட்டைப் பிதுக்கி, தலையை ஆட்டிவிடுவாள் சரஸ்வதி. என்றாலும் அவ்வப்போது அவளைச் சீண்டாமல் இருப்பது இல்லை.

‘அதுல அர்விந்த் சுவாமியைப் பாக்கோணுமே… மாவுல புடிச்சுவெச்ச சிலையாட்டம்’ எனச் சொல்லியபடியே அவளைப் பார்ப்பார்கள். சிரிப்பாளே தவிர, பதில் சொல்ல மாட்டாள்.

பட்டென மேஜை மேல் போட்டுவிட்டு இருவரும் எழுந்துபோனபோது பத்திரிகையின் பெயர் தெரிந்தது. ‘எடுத்துப் பார்க்கலாமா?’ என சரஸ்வதிக்குத் தோன்றியது. ஆனால்,  கட்டுப்படுத்திக்கொண்டாள். அவள் எடுக்கிறாளா எனக் கவனிப்பதற்காகக்கூட இப்படிப் போட்டுவிட்டுப் போயிருக்கலாம். கிட்டத்தட்ட 10 ஆண்டுகளாகவே அர்விந்த் சுவாமியைப் பற்றி எந்தச் செய்தியும் வருவது இல்லை; புகைப்படம் எதுவும் பிரசுரம் ஆவதும் இல்லை. அவற்றைச் சேகரிக்கும் ஆர்வம் அற்றுப்போய்விட்டதால், சரஸ்வதியின் கண்களுக்குப் படாமலும் இருந்திருக்கலாம். இந்த மாதிரி பத்திரிகைகள் வாங்குவதைக்கூட அவள் தவிர்த்துவிட்டாள். ஒரு சமயத்தில் அர்விந்த் சுவாமியைப் பற்றி செய்தி வெளியிடாதவை எல்லாம் பத்திரிகைகளா எனும் கோபம் எல்லாம் இருந்தது உண்டு.

சரஸ்வதி, ஊரில் இருந்து சென்று நகரத்துக் கல்லூரி ஒன்றில் இளங்கலை சேர்ந்திருந்த காலம் அது. அரசு நல விடுதியில் இடம் கிடைத்திருந்தது. அப்பனையும் அம்மாளையும் சிரமப்படுத்தாமல் படிக்க முடிந்தது. கையலக நிலத்தில் கீறிக்கொண்டு விவசாயம் செய்யும் அவர்கள், ஐந்து பிள்ளைகளை வளர்க்கப் பட்டபாடு பெரிது. நான்கைந்து வெள்ளாடுகளும் எருமைக் கன்றுகளும்தான் வயிற்றை நனைத்தன. ‘விவசாயப் பெருங்குடி’ என அவ்வப்போது பெருமை பீற்றிக்கொள்வார் அப்பன். நகரத்துக்கு வந்த பின் அவளுக்கு அந்தப் பெருமையில் துளியும் அர்த்தம் இல்லை என ஆனது.

பெருநகரம் கொஞ்ச நாள் தன் அரக்க வாயைக் காட்டிப் பயமுறுத்தியது. பழகப் பழக அதன் கோரப் பல் இளிப்பு அவளுக்குத் தென்படத் தொடங்கியதும் இயல்பாகிவிட்டாள். தன் செலவுகளுக்குச் சம்பாதிக்க எளிதான சில வேலைகளை நகரம் வைத்திருந்தது. பகுதி நேர வேலை கொடுக்கும் கடைகள் பல. அவற்றிலும்  வாடிக்கையாளரைக் கவனிக்க சரஸ்வதியை நிறுத்த மாட்டார்கள். உள்வேலைகள் செய்யப் பலர் வேண்டியிருக்கும். அந்த வேலைகள்தான் அவளுக்கும் சரியெனப்பட்டது. அதில் அவ்வப்போது விடுப்பு எடுத்தாலும் பாதிப்பு இல்லை. ஒரு கடையில் பிரச்னை என்றால், இன்னொன்றுக்கு எளிதாக மாறலாம். ஒவ்வொரு சமயம் எல்லா செலவுகளும் போக கை நிறையக் காசுகள் இருந்தன. அப்போது ஊருக்கும் செல்வாள்.

ஊரில் இருந்து வெகுதூரத்தில் பணியிடம். உடன் இருக்க அம்மா வந்தாள். அப்பனுக்கு ஊரைவிட முடியவில்லை. வெள்ளாட்டின் பின் திரிய விதித்திருப்பதற்கு அவள் என்ன செய்வாள்? இனி அவள் திருமணம் செய்துகொள்ள மாட்டாள் என ஒருவழியாக முடிவு எடுத்து எல்லாரும் நிம்மதியானார்கள். எந்தத் தேவை என்றாலும் அவளைத் தேடி ஓடி வருவார்கள். ஒருபோதும் அவள் ‘இல்லை’ எனச் சொன்னது இல்லை. அவரால்தான் எல்லாருக்கும் உதவ முடிகிறது என நினைப்பாள். இப்போதும் அவளுக்கு எல்லா இடத்திலும் இரண்டு இருக்கைகள் தேவைப்பட்டன. பணியிடத்தில் அது கொஞ்சம் கஷ்டம். வீட்டில் எல்லாம் இரண்டு இரண்டுதான். உணவு மேஜையில் இரண்டு தட்டுக்களை வைத்துப் பரிமாறி உண்பதில் விருப்பம். அம்மா இல்லாதபோது அது நிறைவேறும். இருக்கும்போது கொஞ்சம் ஏமாற்றி இரண்டாவது தட்டையும் வைத்துவிடுவாள். ‘ஒருத்திக்கு எதுக்கு ரெண்டு வட்டலு?’ என அம்மா முணுமுணுப்பாள். அம்மாவின் நச்சரிப்பு மட்டும் மழைச் சிணுங்கல்போல இன்னும் தொடர்கிறது. அங்கே இருக்கிறது மாப்பிள்ளை, இங்கே இருக்கிறது மாப்பிள்ளை எனச் சொல்லிக்கொண்டுதான் இருக்கிறாள்.

வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் முகத்தைக் கழுவிக்கொண்டு கண்ணாடி முன்னால் சென்று நின்றாள். கறுப்பு போகவில்லை என்றாலும் கொஞ்சம் மாநிறம் வந்து சேர்ந்திருக்கிறது. ஆசிரியர் வேலையாகிய நிழலால் இது அமைந்திருக்கலாம். முகத்தில் லேசான ஒரு வாடல் தவிர, வயதாகிவிட்ட பதிவு ஏதும் இல்லை. தன் வயதுப் பெண்கள் திருமணம் செய்து பிள்ளைபெற்று இப்போது நடக்க முடியாமல் உடம்பைத் தூக்கிச் சுமப்பதுபோல இல்லை. முகத்தையும் இடுப்பையும் பார்த்தால் இப்போதும் கிள்ளி மை வைத்துக்கொள்ளத்தான் தோன்றும். ஒன்றும் கெட்டுப்போகவில்லை. அம்மாவிடம் சொன்னால் மாப்பிள்ளை பார்த்துவிடுவாள்.

அர்விந்த் சுவாமிக்கு வழுக்கை விழுந்துவிட்டதாம். தொப்பை பெருத்துவிட்டதாம். முகத்தில் சதை பிதுங்கிச் சுருக்கங்களும் கூடியிருக்கலாம். தலைமயிரும் படிந்த மீசையும் அடங்கிய புருவமும்கூட நரைத்திருக்கலாம். நரைக்கு மை தடவியிருப்பாரோ, அந்த முகம் இன்னும் தேவைப்படுகிறதா, அதனால் இனியென்ன பலன் இருக்கும்? கனவுக்காலம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறி வருகிறது. இப்போது அருகில் இருப்பதாகக் கற்பனை செய்ய ரொம்பவும் மெனக்கெட வேண்டியிருக்கிறது. சிலசமயம் முகம் நினைவில் இருந்து அகன்று போய்விடுகிறது. இனி அப்படித்தான் என்றால் என்ன பயன்? மிச்சக் காலம்? அம்மா சொல்கிறாளே… ‘என் காலத்துக்கு அப்பறம் உனக்கு யாருடி துணை, தனியாவே காலத்துக்கும் ஒரு பொம்பளை இருந்திட முடியுமா? தம்பி தங்கச்சி எல்லாரும் பாசமா வருவாங்க போவாங்க. அள்ளிக்கொடுக்கிறது நின்னு போயிருச்சுனா யாரும் வர மாட்டாங்க… பாத்துக்க.’