காற்று மாறிப் போயிற்று
மேற்கிருந்து மேலெழுந்து-காற்று
கிழக்கிருக்கும் அனைத்தையும் மோதும் – அது
கச்சான் காற்றாம்…
கச்சான்
கடலில் மோதக்
கடலோ ஆர்ப்பரிக்கும்…
அமைதியாய் தூங்கும்
அதன் அங்கங்கள் உசும்பும்
மெதுவாய் அலை கிளப்பும்…
அலைகள்
வரியாகும்… இடையே
வெண்நிறங்கள் பூக்கும்
அலை மோகங் கொண்டோடிக் – கரை
மண் மீது மோதும் – இளமண்
காதல் கொண்டு
அலையிற் கரையும்
முதிர் மண்ணோ – மோதலாற்
சினங்கொள்ளும் – துகளாய்
மேலெழும் –
கச்சான் அத்துகளை –என்
கண்மீது விசிறும்
ஐவிரல் கோர்த்து
முகம் மூடி நாணங்கொள்வேன்
நான்
ஏய் கச்சான் காற்றே
நீ வீசு…
அன்றும்
அவன் அருகிருக்க
நீ செய்த
சில்மிசத்தால்-என்
கண்ணில் விழுந்தன முதிர் துகள்கள்
ஊதி வெளித்தள்ள – அவன் இதழ் கூம்பி
அருகில் வந்தான்
நாணங்கொண்டேன் நான்
ஐவிரல் மூடி
முகம் மறைத்து….
இன்று அவனில்லை அருகில்…
வேற்றான் ஊரேக – வேல்
ஏந்திக் காவல் நின்றான் – பின்னர்
போராடி வீழ்ந்தான்
நான் – மறத்தி
கூலிக்கு மண் சுமந்தென்
குடும்பங் காக்கிறேன்
காற்றே நீ வீசு
கண்ணில் துகள் வீழ்த்து – நான்
ஐவிரல் மூடி முகம் மறைப்பேன்
அப்போதென் அருகில் – வருவான் அவன்
துகள் ஊதி வெளித்தள்ள
இதழ் கூம்பி…. அருகில்….
கதகதப்பாக்கும் அவன் சுவாசமறியக்
காற்றே…… நீ வீசு
வீசு – காற்றே
நீ வீசு….
– மாயன் –
