கவிதை

தோழனே !உனது தந்தையும்எனது தந்தையும்ஒவ்வொரு ஆண்டும் வாங்கித்தருகிறார்கள்புதிய உண்டியல்களை நிறங்களில் ஜொலிக்கும்புதிய உண்டியல்களைவருடம் முழுவதும்நிரப்பி கொள்கிறோம்அவரவர் கனவுகளால் ஆண்டின் நிறைவில்நிறைசூலாகியிருக்கும் உண்டியல்களுடன்நீ

வானம் பார்த்திருந்துமழையை தாகத்தோடு அருந்திகிழங்குகள் வேரோடிநிலத்தை கிழித்துக் கொண்டு படர்ந்தெழுகிறதுகாந்தள்க் கொடி.எதற்காக இந்தப் பூக்கள்வருடம் தோறும்கார்த்திகை மாதத்தில் விழிக்கின்றன?ஒரு சொட்டு கண்ணீர்

வீட்டின் சுவர்களில்புகைப்படங்கள் இல்லைதெருக்களில் சிலைகள் இல்லைபள்ளிப் புத்தங்களிலும்மறைக்கப்பட்டது பெயர் படை நடத்திவெற்றிகள் நிறைத்த மண்ணில்எந்த தடயமும் இல்லை உமைப் பற்றியெந்த காவியமும்

நினைவு பூத்திருக்கும் கற்களைவேர்களுடன் அகழ்ந்து உடைக்கையில்ஆடியது தேசம்.. கல்லறைகள் உடைக்கப்பட்டனமறுக்கப்பட்ட இருப்பிற்காய்ப்போராடி மாய்ந்தவர்களுக்குஉறங்க இடம் மறுக்கப்பட்டது காயம்பட்ட மரங்கள்மீண்டும் தழைக்கின்றனவீடுகளின் மூலைகளிலும்தெருக்களின்

அழிந்த வெளியில் ஒலிக்கும் மயானப் பாடல்கள்அரண்களைக் கரைத்துக் கொண்டிருக்கிறதுசிதைமேட்டில் அழிக்க முடியாதஉயிரும் முகமும் வளர்ந்து கொண்டிருக்கிறதுஉடைத்தெறியப்படுவதும்சிதைத்து புதைக்கப்படுவதும்யாரோ ஒருவருடைய பிள்ளையை. நொருக்கப்பட்ட