மஞ்சள் குடையோடு வரும்
திலகவதி டீச்சர்
வகுப்பின் முதல் நாளன்று
முன்பொருமுறை
எங்களிடம் கேட்டார்:
” படிச்சி முடிச்சதும்
என்ன ஆகப்போறீங்க?”
முதல் பெஞ்ச்சை
யாருக்கும் விட்டுத்தராத
கவிதாவும் வனிதாவும்
“டாக்டர்” என்றார்கள் சத்தமாக.
இன்று கல்யாணம் முடிந்து
குழந்தைகள் பெற்று
ரேஷன் கடை வரிசையில்
கவிதாவையும்,
கூந்தலில் செருகிய சீப்புடன்
குழந்தைகளை
பள்ளிக்கு வழியனுப்பும்
வனிதாவையும்
எப்போவது பார்க்க நேர்கிறது.
” இன்ஜீனியர் ஆகப்போறேன் ”
என்ற எல்.சுரேஷ் குமார்
பாதியில் கோட்டடித்து
பட்டு தறி நெய்யப் போய்விட்டான் .
” எங்க அப்பாவுடைய
இரும்புக் கடையை பார்த்துப்பேன்”
கடைசி பெஞ்ச்
சி.என்.ராஜேஷ் சொன்னபோது
எல்லோரும் சிரித்தார்கள்.
இன்றவன் நியூஜெர்சியில்
மருத்துவராகப்
பணியாற்றிக்கொண்டே
நுண்உயிரியலை ஆராய்கிறான்.
” ப்பிளைட் ஓட்டுவேன் ”
என்று சொல்லி
ஆச்சர்யங்களில்
எங்களை தள்ளிய
ஜஸ்டின் செல்லபாபு,
டி.என்.பீ.எஸ்.சி எழுதி
கடைநிலை ஊழியன் ஆனான்.
“அணுசக்தி விஞ்ஞானியாவேன் ”
என்ற நான்
கவிதை எழுதிகொண்டிருக்கிறேன்.
வாழ்கையின் காற்று
எல்லோரையும்
திசை மாற்றி போட,
” வாத்தியாரவேன் ”
என்று சொன்ன
குண்டு சுரேஷ் மட்டும்
நாங்கள் படித்த அதே பள்ளியில்
ஆசிரியராக பணியாற்றுகிறான்.
” நெனச்ச வேலையே செய்யறே,
எப்படியிருக்கு மாப்ளே ? ” என்றேன்.
சாக்பீஸ் துகள் படிந்த விரல்களால்
என் கையை பிடித்து
” படிச்சு முடிச்சதும்
என்ன ஆகப்போறீங்க?” ன்னு
என் மாணவர்களிடம்
நான் கேட்பதே இல்லை என்றான்.
– நா.முத்துகுமார்
