முள்ளிவாய்க்காலுக்குப் பிந்தைய ஈழத்தில், ஈழத் தமிழர்கள்மீது கட்டாயக் கருத்தடை இன அழிப்பின் ஒரு உபாயமாக பயன்படுத்தப்பட்டது. ஏற்கனவே, போரில் பெருந் தொகை மக்களை பலி கொடுத்த ஈழச் சமூகம் கட்டாயக் கருத்தடை வாயிலாக ஒரு தலைமுறை உருவாக முன்னரே பறிகொடுத்தது. இந்த நிலையில், மலையகத்தின் இருண்ட வாழ்க்கையை சாதமாக்கி, அங்கு கட்டாய கருத்தடை மேற்கொள்ளப்படுவது குறித்து பலரும் எச்சரித்து வருகின்றனர். இதனை ஆய்வு பூர்வமாக முன்வைக்கும் துரைசாமி நடராஜாவின் இந்தக் கட்டுரையை இங்கே மறுபிரசுரம் செய்கின்றது வணக்கம் லண்டன். இதனை வெளியிட்ட வீரகேசரிப் பத்திரிகைக்கும் நன்றி. -ஆசிரியர்
ஒரு சமூகத்தின் அதிகரித்த சனத்தொகையானது அச்சமூகத்துக்கு ஒரு பலமாகும். எனவே தமது சமூகத்தின் சனத்தொகையை அதிகரிப்பதில் பல சமூகங்கள் கவனம் செலுத்தி வருகின்றன. இதேவேளை ஒரு சமூகத்தின் ஆளுமையை மழுங்கடிக்கச் செய்து, வீழ்ச்சிப் பாதையில் இட்டுச் செல்வதற்கு அச்சமூகத்தின் சனத்தொகையை குறைப்பதிலும் சில நடவடிக்கைகளை இனவாதிகள் மேற்கொண்டு வருகின்றனர். மலையக பகுதிகளில் கட்டாயக் கருத்தடை என்னும் பெயரில் மேற்கொள்ளப்படுகின்ற நடவடிக்கை இதில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகின்றது. கட்டாய கருத்தடையின் காரணமாக பாதக விளைவுகள் பலவும் மேலோங்கியுள்ள நிலையில் சமூகத்தின் இருப்பு, எதிர்காலம் என்பனவும் இதனால் கேள்விக்குறியாகி இருக்கின்றது. எனவே மலையக தமிழ் மக்கள் மீது திட்டமிட்ட வகையில் மேற்கொள்ளப்பட்ட கட்டாய கருத்தடை திட்டம் குறித்து தீர்க்கமான விசாரணை மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும் என்று பாராளுமன்ற உறுப்பினர் எம். திலகராஜ் வலியுறுத்தி இருக்கின்றார். மேலும் கட்டாய கருத்தடையின் பாதக விளைவுகள் குறித்து தொழிலாளர்களிடையே விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பது புத்திஜீவிகளின் கருத்தாக உள்ளது.
மலையக சமூகம் வரலாற்றில் பல்வேறு சவால்களையும், நெருக்கீடுகளையும் சந்தித்திருக்கின்றது. இவர்களின் வரலாறு என்பது மிகவும் கசப்பானதாகும். 19 ஆம் நூற்றாண்டில் மலையக பகுதிகளில் குடியேறிய அல்லது குடியேற்றப்பட்ட இம்மக்கள் ஒரு பின்தங்கிய சமூகமாகவே இன்றுவரை வாழ்ந்து வருவது ஒன்றும் புதிய விடயமல்ல. இந்தியத் தமிழ்த் தொழிலாளர் இங்கு தருவிக்கப்பட்டு குடியேற்றப்பட்ட தோட்டங்கள் பெரும்பாலும் மலைப்பாங்கான தொலைப் பிரதேசங்களில் அமைந்திருந்ததால் அவர்களது பல்வேறு தேவைகள் தோட்டங்களுக்குள்ளேயே பூர்த்தி செய்ய வேண்டி இருந்தது. வாடகையற்ற குடியிருப்பு, இலவச மருத்துவ விநியோகம், வைத்தியசாலை, பிரசவ விடுதி, குழந்தை பராமரிப்பு நிலையங்கள் போன்ற வசதிகள் இவ்வாறு செய்து கொடுக்கப்பட்ட வசதிகளுள் சிலவாகும் என்பது புத்திஜீவிகளின் கருத்தாக உள்ளது. எனினும் இவ்வசதிகள் ஒருபோதும் ஆகக் குறைந்த மட்டத்திற்கும் மேலாக இருக்கவில்லை என்பதையும் இவர்கள் சுட்டிக்காட்டி இருக்கின்றனர். ஒரு ஒடுக்கப்பட்ட சமூகமாக தோட்டங்களை நம்பிவாழும் சமூகமாக அதிகமாக சுரண்டப்படும் ஒரு சமூகமாக மலையக பெருந்தோட்ட சமூகம் இருந்து வந்திருக்கின்றது.
இச்சமூகத்தின் உரிமைகளை மழுங்கடிப்பு செய்து இச்சமூகத்தை வேரறுக்கும் முனைப்புகள், நடவடிக்கைகள் இன்று நேற்று ஆரம்பிக்கப்பட்டவை அல்ல. இதற்கான வித்து நீண்டகாலத்துக்கு முன்னதாகவே இடப்பட்டு விட்டது. ‘கொழும்பில் வசிக்கும்’ இந்தியரை விட தோட்டத்து கூலிக்கு நான் மிகவும் அஞ்சுகின்றேன் என்று இந்தியரின் வாக்குரிமையை ஒருசாரார் எதிர்த்தனர். இந்தியரின் வாக்குரிமையை எதிர்க்காதார் துரோகிகள் என்று சி.டபிள்யூ.டபிள்யூ. கன்னங்கரா கோஷமெழுப்பி இருந்தார். சுதந்திரத்திற்கு முன்னும் பின்னும் மலையக மக்களின் துன்ப வரலாறு தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றது.
இந்திய வம்சாவளி மக்களின் இருப்பினை சீர்குலைக்கவும் சகல துறைகளிலும் இம்மக்களை ஓரம் கட்டவும் திட்டமிட்ட பட்டியலில் அடிப்படையிலான செயற்பாடுகள் இடம்பெற்றுக்கொண்டுதான் இருக்கின்றன. இலங்கையில் முன்வைக்கப்பட்ட சில சட்டங்கள் இந்திய வம்சாவளியினரின் உரிமைகளுக்கு ஆப்பு வைப்பதாக அமைந்தன. ஒப்பந்தங்களின் விளைவாக பலர் இந்தியா செல்ல நேர்ந்ததால் இம்மக்களின் செறிவு கேள்விக்குறியாகி இருந்தது. மலையக மாவட்டங்களில் செறிந்து வாழ்ந்த இந்தியத் தமிழர்களில் மூன்று இலட்சத்து 37 ஆயிரத்து 410 பேர் 1987 இன் இறுதிவரை இந்தியா திரும்பி இருந்ததாக பேராசிரியர் சோ. சந்திரசேகரன் தனது கட்டுரை ஒன்றில் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். மேலும் 1981 ஆம் ஆண்டின் குடிசன மதிப்பீட்டு அறிக்கையின்படி 75 ஆயிரம் பேர் வரை வடமாகாணம் சென்று குடியேறி இருந்தனர். 1958, 1977, 1981 ஆகிய ஆண்டுகளில் மலையக மாவட்டங்களில் ஏற்பட்ட இனக்கலவரங்களினால் பாதிக்கப்பட்டமையாலும், 1972 இல் பெருந்தோட்டங்களை அரசாங்கம் பொறுப்பேற்ற பின்னர் ஏற்பட்ட வேலையின்மைப்பிரச்சினை, உணவுப்பற்றாக்குறை முதலிய பாதிப்புகளாலும் வடமாகாணத்திற்குப் பலர் சென்று குடியேற நேர்ந்தது.
இவ்வாறான மக்கள் வெளியேற்றம் குடித்தொகை ரீதியாக மலையக மாவட்டங்களில் இந்தியர்களின் வலிமையைக் குறைத்திருக்கின்றது. 1958 தொடக்கம் ஏற்பட்ட இனக்கலவரங்களும் பெருந்தோட்ட தேசியமயம் ஏற்படுத்திய பாதக விளைவுகளும் இந்தியத் தமிழர்கள் இலங்கை – இந்திய ஒப்பந்தங்களின் கீழ் தமது தாயகத்தை நாடுவதை ஊக்குவித்தன என்பதையும் பேராசிரியர் சோ. சந்திரசேகரன் சுட்டிக்காட்டி இருக்கின்றார்.
பிழையான பதிவுகள்
மலையகத்தில் வாழும் இந்திய வம்சாவளியினர் சிலர் தாம் ‘இந்திய வம்சாவளியினர்’ என்று சில இடங்களில் அடையாளப்படுத்திக்கொள்ள விரும்புவதில்லை. இந்திய வம்சாவளியினர் என்றால் தொழிலாளர்கள், தோட்டத்தில் வாழ்பவர்கள் என்று நினைப்பார்கள். இது நமக்கு நல்லதல்ல. எனவே ‘இலங்கைத் தமிழர்’ என்று குறிப்பிடுவதே சிறந்தது என்று கருதும் சிலர் குடிசன மதிப்பீட்டு படிவங்களிலும் ஏனைய ஆவணங்களிலும் ‘இலங்கைத் தமிழர்’ என்றே அடையாளப்படுத்தி வருகின்றமையை அவதானிக்கக் கூடியதாக உள்ளது. இந்நிலையானது இந்திய வம்சாவளி மக்களின் சனத்தொகையில் ஒரு பாதிப்பு நிலையினை ஏற்படுத்தி இருக்கின்றது. இந்தியத் தமிழர்களின் உண்மையான தொகை இதனால் மூடி மறைக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இது இம்மக்களின் அபிவிருத்திக்கும், உரிமைகளைப் பெற்றுக்கொள்வதற்கும் உகந்த ஒரு விடயமாக இல்லை. இந்திய வம்சாவளியினரின் தொகையில் குறைவு நிலை காணப்படுவது மேலெழும்பத் துடிக்கும் ஒரு சமூகத்துக்கு உகந்ததல்ல. சனத்தொகை அதிகரிப்பு நிலையானது பேரம் பேசும் சக்தியினை வலுப்படுத்தும். அரசியல், பொருளாதார மற்றும் ஏனைய உரிமைகளைப் பெற்றுக்கொள்ள உந்துசக்தியாக அமையும். வாக்குப்பலம் ஆதிக்கம் செலுத்தும். சமூக பலம் இதனால் ஏற்படும். சனத்தொகை குறைவு என்பது இவற்றுக்கெல்லாம் முற்றுப்புள்ளி வைப்பதாகவே அமையும். சமூகத்தின் கோரிக்கைகள் ஈடுபடாத ஒரு நிலையினை இது தோற்றுவிக்கும். இந்நிலையில் இனவாத சிந்தனையாளர்கள் மலையக மக்களின் எழுச்சியை தடுத்து சகல துறைகளிலும் நிர்வாணப்படுத்தும் நோக்கில் பல்வேறு புறக்கணிப்பு நடவடிக்கைகள், மட்டந்தட்டல்கள், உரிமை மீறல்கள், கருத்துகளை புறந்தள்ளுதல் போன்ற பல நடவடிக்கைகளிலும் ஈடுபட்டு வருகின்றனர். இதனடிப்படையில் இம்மக்களின் சனத்தொகையில் வீழ்ச்சி நிலையினை உண்டுபண்ணி இவர்களின் ஆதிக்கத்தை வேரறுப்பதும் இனவாதிகளின் ஒரு கைங்கரியமாக உள்ளது.
வறுமை நிலை
பெருந்தோட்ட மக்கள் பொருளாதார நெருக்கடிக்கு அதிகமாக முகம் கொடுத்து வருகின்ற ஒரு நிலைமை நீண்டகாலமாகவே காணப்படுகின்றது. உழைப்புக்கேற்ற ஊதியம் இல்லாது வறுமையில் இவர்கள் வாடுகின்றனர். இந்த வறுமையை மையப்படுத்தி பல அத்துமீறல்கள் இச்சமூகத்தினர் மீது இடம்பெறுகின்றன. குடும்பக் கட்டுப்பாடு அல்லது கட்டாயக் கருத்தடை இதில் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றன. பெருந்தோட்ட மக்களின் வறுமைநிலை அச்சமூகத்தின் வளர்ச்சிக்கு ஒரு பாரிய தடையாக இருக்கின்றது என்பது யாவரும் அறிந்த ஒரு விடயமாகும். வறுமை காரணமாக தொடர்ச்சியாக அவர்கள் நீண்டநாள் போராட்டங்களில் ஈடுபட முடியாத ஒரு நிலையே காணப்படுகின்றது. 1990/91 இல் பெருந்தோட்ட வறுமை நிலை 20.5 வீதமாக இருந்தது. 1995/96 இல் இது 38.4 வீதமாக உயர்வடைந்தது. 2002 ஆம் ஆண்டில் பெருந்தோட்ட வறுமை நிலை முப்பது வீதமாகவும். 2006/07 இல் 32 வீதமாகவும் 2009/10 இல் 9.2 வீதமாகவும் இது காணப்படுவதாக 2009/10 இன் ஆய்வு ஒன்றில் வலியுறுத்தப்பட்டுள்ளது.
எனினும் பெருந்தோட்ட மக்களின் வறுமை நிலை திடீரென்று 9.2 வீதமாக குறைவடைந்தமை தொடர்பில் பலரும் சந்தேகம் வெளியிட்டுள்ளமையும் நோக்கத்தக்க ஒரு விடயமாகவே காணப்படுகின்றது. பெருந்தோட்ட மக்களின் நீடித்த வறுமை நிலையானது பாதிப்புகள் பலவற்றுக்கும் உந்து சக்தியாக அமைந்திருக்கின்றது. அம்மக்களின் வறுமை நிலையினை சாட்டாகக்கொண்டு அம்மக்களின் இருப்பினைச் சீர்குலைப்பதற்கும் சில சக்திகள் முயன்று வருவதும் தெரிந்த விடயமாகும். 1981 இல் மேற்கொள்ளப்பட்ட குடித்தொகை கணிப்பீட்டின் படி பெருந்தோட்ட தொழிலாளர்களின் குடும்பங்களின் சராசரி அளவு 5.4 ஆக இருந்தது. சராசரியாக குடும்பம் ஒன்றிற்கு 3, 4 பிள்ளைகள் என்ற அளவில் காணப்பட்டது. பெருந்தோட்ட மக்கள் வறுமை நிலையில் உள்ள நிலையில் குடும்பக்கட்டுப்பாட்டுத்திட்டம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. தொழிலாளர் குடும்பங்களில் வாழ்க்கைத் தரத்தினை உருவாக்குதலே குடும்பக் கட்டுப்பாட்டுத் திட்டம் பெருந்தோட்டத் தொழிலாளர் மத்தியில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டமைக்கான முக்கிய நோக்கம் என்றும் தகவல்கள் வலியுறுத்தி இருந்தன. இதனைச் சிலர் வரவேற்றுப் பேசியும் இருந்தனர். அதிகமான பிள்ளைகளைப் பெற்றுக்கொள்வதால் குடும்பத்தின் சுமை மேலும் அதிகரிக்கும். அவர்களுக்கு உரிய வசதிகளைச் செய்து கொடுக்க முடியாத நிலையும் ஏற்படும். எனவே திட்டமிட்ட சிறிய குடும்பம் இம்மக்களின் நலன்களுக்கு வலுச்சேர்க்கும் என்று வலியுறுத்தப்பட்டது.
மலையக மக்களிடையே கல்வி விருத்தி உரியவாறு காணப்படவில்லை. பெண்களின் கல்வி நிலைமைகள் மிகவும் பின் தங்கிய ஒரு நிலையில் உள்ளன. வீட்டு வசதிகள் உரியவாறு இல்லை. இந்நிலையில் குடும்பக்கட்டுப்பாட்டு விடயங்களை விளங்கிக் கொண்டு செயற்படுவதில் தொழிலாளர்கள் பல்வேறு சிக்கல்களை எதிர்நோக்குவதாக 1992 ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதியில் கருத்துக்கள் மேலோங்கிக் காணப்பட்டன. குடும்பக் கட்டுப்பாட்டுத் திட்டம் தொடர்பில் பல்வேறு கேள்விகள் அக்காலப் பகுதியில் எழுப்பப்பட்டமை குறித்து பேராசிரியர் மா.செ. மூக்கையா தனது நூல் ஒன்றிலும் சுட்டிக்காட்டி இருக்கின்றார். வீட்டு வசதி குறிப்பாக தனியறை வசதிகளற்ற வீடுகளில் குடும்பக் கட்டுப்பாட்டினைப் பின்பற்றும் தம்பதியினருக்கு வசதிகளை எவ்வாறு வழங்கலாம்? குடும்பக் கட்டுப்பாட்டை வெற்றியுடன் செயற்படுத்த உதவியாக தோட்ட மருத்துவ நிலையங்களை அரசின் சுகாதார திணைக்களத்தின் பொறுப்பில் விட்டுவிடாமல் இன்னும் ஏன் அரை குறை வசதியுடன் தோட்ட நிர்வாகத்தின் கீழேயே செயற்பட விடப்படுகின்றது? நாட்டின் ஏனைய அரச தொழிலாளர்களுக்கு வழங்கப்படும் அரசின் சம்பள உயர்வுகள் தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கு மட்டும் அசட்டை செய்யப்படுகின்றது. ஆனால் குடும்பக் கட்டுப்பாட்டு விடயத்தில் மாத்திரம் விசுவாசமாக சம சந்தர்ப்பம் வழங்கி செயற்பட காரணம் என்ன? நிரந்தர கட்டுப்பாட்டு அறுவைச் சிகிச்சைக்கு மூன்று குழந்தைகள் உள்ள குடும்பங்களே தெரியப்படும் என்பது கொள்கை. ஆனால் இரண்டு குழந்தைகள் மட்டும் உள்ள பெண்கள் சிலருக்கு அத்தகைய குடும்பக் கட்டுப்பாட்டு அறுவைச் சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டிருப்பது ஏன்? என்று பல கேள்விகளை இங்கு எழுப்பியுள்ளமையும் நோக்கத்தக்கதாகவே உள்ளது. பின்தங்கிய மக்கள் என்ற ரீதியில் குடும்பக் கட்டுப்பாட்டு நடவடிக்கைகள் மலையக பெருந்தோட்ட மக்களிடையே இலகுவில் சாத்தியமாகின. இம்மக்களின் ஏழ்மை, அறியாமை என்பன கருத்தடைக்கு வலுச்சேர்த்தன. கணவன் –மனைவி இருவரும் கலந்துபேசி தமது நிலையினை உணர்ந்துகொண்டு புரிந்துணர்வின் அடிப்படையில் குடும்பக் கட்டுப்பாடு விடயத்தில் கவனம் செலுத்த வேண்டும். எனினும் இது எந்தளவுக்கு மலையக பெருந்தோட்டப்புறங்களில் சாத்தியமாகி இருக்கின்றது என்று சிந்திக்க வேண்டியுள்ளது. நிர்வாகத்தின் தலையீடுகள் கட்டாய கருத்தடை நிலைமைகளுக்கு வித்திட்டிருக்கின்றன. தனிப்பட்ட அந்தரங்க வாழ்க்கையில் நிர்வாகத்தின் தலையீட்டினை எம்மால் அவதானிக்கக் கூடியதாக உள்ளது. பெருந்தோட்ட முறைமைக்குள் வாழும் மக்களின் சகல அம்சங்களும் நிர்வாகத்தினால் கட்டுப்படுத்தப்படும் ஒரு நிலைமையினை அவதானிக்கக் கூடியதாகவே உள்ளது.
கலாநிதி ஏ.எஸ். சந்திரபோஷ்
மலையக பெருந்தோட்டங்களில் முன்னெடுக்கப்பட்ட குடும்பக் கட்டுப்பாட்டு நடவடிக்கைகள் பல தாக்க விளைவுகளை ஏற்படுத்தி இருந்தன. குடும்பங்களின் வாழ்க்கைத் தரத்தினை உருவாக்குவதற்காக குடும்பத் திட்டமிடல் முன்வைக்கப் பட்டதாக கூறப்பட்டமை தொடர்பில் விமர்சனங்கள் மேலெழுந்தன. குடும்பங்களின் வாழ்க்கைத்தரத்தை மேம்படுத்துவதற்கு குடும்பத்திட்டமிடல் மட்டும் சாத்தியமாகுமா? என்றும் கேள்வி எழுப்பப்பட்டது. இந்த கேள்வியின் நியாயத்தன்மையினையும் நாம் புரிந்து கொள்ளுதல் வேண்டும். இதற்கிடையில குடும்பக் கட்டுப்பாடு அல்லது கட்டாய கருத்தடையினால் ஏற்பட்ட பாதக விளைவுகள் பலவற்றை திறந்த பல்கலைக்கழக சிரேஷ்ட விரிவுரையாளர் கலாநிதி ஏ.எஸ். சந்திரபோஷ் பின்வருமாறு வலியுறுத்தி இருந்தார். குறைந்தளவு மக்கள் தொகை வளர்ச்சியுள்ள இனமாக மலையக சமூகம் காணப்படுவதாக கடந்தகால ஆய்வுகள் வலியுறுத்தி இருந்தன. 1980– 1990 காலத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வுகள் மலையக மக்களின் வறுமை நிலையை தெளிவாக வெளிப்படுத்தி இருந்தன. வறுமையும் குடும்பக் கட்டுப்பாடும் தொடர்புபட்ட நிலையில் குடும்பக் கட்டுப்பாட்டுக்கு அழுத்தங்கள் கொடுக்கப்பட்டன. குடும்பக் கட்டுப்பாட்டு நிலையானது பாரிய விளைவுகளை சமூகத்தில் ஏற்படுத்தி இருந்தது. கட்டாய கருத்தடை நிலைமைகள் கணிசமான சமூக பாதிப்பிற்கு வித்திட்டிருந்தது. பெண்கள் பலவித நோய் நொடிகளுக்கு ஆளாகி இருந்தனர். சில பெண்கள் அதிகளவு இரத்தப் போக்கிற்கு உள்ளானார்கள். உடல் பலவீனமானது. உடல் ஆரோக்கியத்திற்கு பாதிப்பு ஏற்பட்டது. 1990 ஆம் ஆண்டில் மலையக தோட்டமொன்றில் அதிக வீதமான பெண்கள் கருத்தடை செய்து கொண்டனர். கருத்தடை செய்து கொண்ட பெண்களுக்கு வாகன வசதிகள், கொடுப்பனவு, விடுமுறை என்பன வழங்கப்பட்டன. அற்ப சலுகைகளுக்காக பல பெண்கள் கருத்தடை செய்துகொள்ள முன்வந்தனர். சனத்தொகை வீழ்ச்சி நிலைகளுக்கும் மத்தியில் இனம் பற்றிய சிந்தனைச் சீரழிவு ஏற்பட்டது. கருத்தடையின் ஊடாக ஆரோக்கியமான சமூகத்தை கட்டியெழுப்பலாம் என்று எண்ணம் கொண்டிருந்தனர். எனினும் இது சாத்தியப்படவில்லை. ஆரோக்கியமான சமூக வளர்ச்சி எதுவும் ஏற்படவில்லை. மோசமான அத்துமீறல் நடவடிக்கையாக இது அமைந்தது என்றே நான் கருதுகின்றேன் என்று கூறியுள்ள கலாநிதி ஏ.எஸ். சந்திரபோஸ் எதிர்பாராத வகையில் குடும்பப் பிரச்சினைகள் பலவும் மேலோங்கி இருப்பதாகவும் கூறியுள்ளார். கருத்தடையை முன்வைத்த அறிஞர்கள் தொடர்பிலும் அவர் கேள்வி எழுப்பி இருக்கின்றார். கருத்தடை செய்து கொண்ட சில பெண்கள் முறையற்ற உறவுகளில் ஈடுபட்டிருந்தனர். கணவனைத் தவிர வேறு ஆண்களுடனும் சிலர் தொடர்புகளை வைத்துக் கொண்டதையும் அவதானிக்கக் கூடியதாகவே இருந்தது. தனக்கு கருத்தரிப்பு நிகழாது என்ற துணிவு சில பெண்களை பிழை செய்யத் தூண்டி இருந்தது. இதனால் குடும்ப உறவுகள் சீர்குலைந்து பிரச்சினைகள் மேலோங்கி இருந்தன. இதேவேளை கருத்தடை முறையாக இடம்பெறாத ஆண்கள் தொடர்பிலும் பிரச்சினைகள் மேலெழுந்தன. இது ஒருபுறமிருக்க மலையகப் பகுதிகளில் சில கருக்கலைப்பு நிலையங்கள் காணப்படுகின்றன. இங்கு அவ்வப்போது கருக்கலைப்பு நடவடிக்கைகள் இடம்பெற்று வருகின்றன. இந்நிலைமையானது பிறப்பு குறைவு நிலைக்கு வித்திடுவதோடு எமது சனத்தொகையிலும் தாக்க விளைவுகளை உண்டுபண்ணுகின்றது.
கட்டாயக் கருத்தடை
குடும்பத் திட்டமிடல் என்பது அவரவர் இயல்பாகத் தீர்மானிக்க வேண்டிய ஒரு விடயமாகும். இதில் பிறரின் தலையீடு கண்டிக்கத்தக்கதாகும். இந்நிலையில் எவரும் கட்டாய கருத்தடைக்கு தூண்டவியலாது. அவ்வாறு தூண்டப்படுமிடத்து அது பல்வேறு சந்தேகங்களையும் தோற்றுவிப்பதாக அமையும். இந்த வகையில் மலையகத்தில் கடந்த காலத்தில் முன்னெடுக்கப்பட்ட கட்டாயக் கருத்தடை குறித்து விசாரணை வேண்டும் என்று பாராளுமன்ற உறுப்பினர் எம். திலகராஜ் அண்மையில் பாராளுமன்றத்தில் வலியுறுத்தி இருக்கின்றார். இது மிகவும் முக்கியத்துவம் மிக்க ஒரு கோரிக்கையாக உள்ளது. மலையக மக்களின் குடியுரிமை பறிக்கப்பட்டமை, சிறிமா– சாஸ்திரி ஒப்பந்தத்தின் கீழ் இந்திய வம்சாவளியினரை நாடு கடத்தியமை, பொருளாதார ரீதியாக மலையக மக்களை நசுக்கும் வகையில் பெருந்தோட்ட பொருளாதாரத்தை திட்டமிட்டு வீழ்ச்சியடையச் செய்தமை, மலையக மக்கள் மீது திட்டமிடப்பட்ட முறையில் கட்டாய கருத்தடை முறைமையை நடைமுறைப்படுத்தியமை என்று இந்நாட்டு மலையக மக்களின் மீது நான்கு அநீதிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றன.
1985 இற்கும் 2015 ற்கும் இடைப்பட்ட காலப்பகுதியில் மலையக பெருந்தோட்டப் பகுதிகளில் திட்டமிடப்பட்ட வகையில் கட்டாய கருத்தடை நிகழ்ச்சித் திட்டங்கள் முன்னெடுக்கப்பட்டன. தற்போது நாட்டில் சனத்தொகையை இன ரீதியாக கட்டுப்படுத்தும் கைங்கரியங்கள் இடம்பெறுவதாகவும் அது பற்றிய தீர்க்கமான விசாரணை வேண்டுமென்றும் கோரிக்கைகள் எழுந்துள்ளன. அவ்வாறு விசாரணைகள் மேற்கொள்ளப்படுமாயின் மலையக தமிழ் மக்கள் மீது திட்டமிடப்பட்ட வகையில் மேற்கொள்ளப்பட்ட கட்டாய கருத்தடை திட்டம் தொடர்பில தீர்க்கமான நீதி விசாரணை மேற்கொள்ளப்படவேண்டும். மலையக மக்களுக்கு நியாயம் பெற்றுக்கொடுக்கப்படல் வேண்டும் என்றும் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் திலகராஜ் தெரிவித்தார். உண்மையில் இது வரவேற்கக்கூடிய ஒரு விடயமேயாகும். கட்டாய கருத்தடை என்பது ஒரு உரிமை மீறலாகும். மலையக சமூகத்துக்கு இது ஒரு அவமானமாகும். கட்டாய கருத்தடை இன அழிப்புக்கு வித்திடுமாகையால் இது பற்றி கூடுதலாகவே கவனம் செலுத்த வேண்டிய ஒரு தேவை காணப்படுகின்றது. 1985 முதல் கட்டாய கருத்தடையின் பேரில் மலையகத்தில் இன அழிப்பு இடம்பெறுகின்றமை தொடர்பில் இப்போது அதிகமாகப் பேசப்படுகின்றது. அரச வைத்தியர்கள், தோட்ட நிர்வாகம், தோட்ட மருத்துவ உதவியாளர்கள் இணைந்து கொண்டு கருத்தடை நடவடிக்கைகளுக்கு உரமூட்டி வருகின்றமையை அறியக்கூடியதாக உள்ளது. மலையக சனத்தொகை 4.5 வீதமாக வீழ்ச்சியடைந்திருக்கிறது என்றால் அதில் கட்டாய கருத்தடையின் பங்களிப்பு என்பது அதிகமாகவே காணப்படுகிறது எனலாம். மலையகத்தைப் பொறுத்தமட்டில் கருத்தடை என்பது ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் அழுத்தமாகவே மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றது. இது குறித்து மலையக அரசியல்வாதிகள் கூடுதலாகவே கவனம் செலுத்துதல் வேண்டும். முறையற்ற செயற்பாடுகளினால் ஒரு இனம் அழிவதை பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருந்துவிடுதல் அவ்வினத்துக்குச் செய்யும் மாபெரும் துரோகமாகும்.
இனவாதிகள் வறுமையை சாதகமாக்கிக்கொண்டு இன அழிப்பு நடவடிக்கைகள் இடம்பெற்று வருவதையே உணரக்கூடியதாக உள்ளது. இந்நிலையில் வறுமையில் இருந்தும் மலையக மக்கள் மீண்டெழுவதற்கான நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்படல் வேண்டும். அரசாங்கத்தின் வறுமை ஒழிப்புத் திட்டங்கள் மலையகத்திற்கு விஸ்தரிக்கப்படுதல் வேண்டும். கட்டாய கருத்தடை நிலைமைகள் சமூகத்தில் பல்வேறு பாதிப்புகளையும் ஏற்படுத்தி வருகின்றன. இந்நிலையில் மலையக மக்களுக்கு இது தொடர்பில் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும். அரசியல் வாதிகள் சிவில் அமைப்புகள், புத்திஜீவிகள் அனைவரின் பங்குபற்றுதலுடன் ஒன்றிணைந்த வேலைத் திட்டம் அவசியமாகும்.
துரைசாமி நடராஜா
