வான்வெளி தனில் முகம் புதைத்து
ரசித்திடும் நெஞ்சத்து ரணங்களை
நேசத்து மீட்சியாய் வடிவிழந்து
தவிக்கும் அவன் நெஞ்சமும்
வானத்து தேவதையும்
வந்துதித்தாள் அவன் வாழ்வுதனில்
வற்றாத பாசமும் கொண்டமர்ந்து
வாடிய மலருக்கும் துளிநீர் சொறிந்தாள்
பூவும் தேன்சிந்தும் விண்மீனும் கீழிறங்கும் போலும்
அவள் பார்வை ஒளிவீசும் திசையில்
கார் கொண்ட நீங்குழலால் கண்ணசைவில் புரட்டினால் அவன்
நெஞ்சமும் பாசமெனும் படுகுழியில் வீழ்ந்தான்
கடைசியில் கனகமும் பூங்காவனமாய் மிதந்தது
புன்சிரிப்பாள் புதைத்தாள் அவன் நெஞ்சை
தன் உணர்வறியா தவித்து சிக்கினான் சீதை மணவாளன்
புயங்களும் பூப்பூக்கவே பொன்மாறன் புன்னகையில் சீர்குலைந்தான்
தவிடுபொடியாகிய தருணம் தாலாட்டு பாடிய தாயும்
நினைவில்லை போலும்
போகும் இடமெல்லாம் கனவுகளை கவ்விச்சென்றான்- அவள்
கயவர் முன் கரிகாலனாய் உருமாறினான்
மாற்றங்களும் மறுத்தாலும் மாறியே செல்லவோம் என
பல கனவுகளையும் அவள்முன் தொலைத்தான்
கூட்டுவிட்டு கூடுபாயும் குட்டி சாத்தானாய்
இருவர் உள்ளத்திலும் குடிபூந்தனர்
ராஜ்யங்களை கட்டிய ராஜாவாக்ககளாய்
மாபெரும் கனவு சாம்ராஜ்யம் உருவானது
நிலவொளிதனில் ரட்சிக்கும் ப்ரம்மைதனில்
சொல்லாது சிறைப்பட்டான் காதல் எனும் கலைதனில்…..
கேசுதன்
